Alona Bondarenko

Robert

Alona Bondarenko, ukr. Альона Бондаренко (ur. 13 sierpnia 1984 w Krzywym Rogu) – ukraińska tenisistka o statusie profesjonalnym.

Jest drugą w kolejności spośród słynnych ukraińskich sióstr Bondarenko i jednocześnie najlepszą z nich. Jako jedyna dorobiła się zwycięstw w turniejach zawodowych. Dwie pozostałe siostry to starsza Waleria i młodsza Katerina.

Zadebiutowała na turniejach ITF w 1999 roku, dochodząc do dwóch finałów gry podwójnej. Rok później w juniorskim cyklu rozgrywkowym z siostrą Walerią zwyciężyła w Kędzierzynie-Koźlu. Podobnie startowała w roku 2001, osiągając finał deblowy i półfinały singlowe. W 2002 roku zdobyła pierwszy tytuł singla ITF oraz drugi tytuł debla. Czterokrotnie odpadła w kwalifikacjach do turniejów zawodowych. Dopiero w 2003 roku dostała się do głównej drabinki dwóch turniejów: w Pattaya i w Bogocie. W obydwu odpadła w pierwszej rundzie. Jedenaście razy odpadła w kwalifikacjach (między innymi we wszystkich turniejach wielkoszlemowych). W tym sezonie odniosła kilka sukcesów w zawodach juniorskich. Status profesjonalny uzyskała w 1999 roku. 12-krotna zwyciężczyni turniejów ITF. W zawodowym tenisie zadebiutowała w turnieju w 2002 w Palermo przegrywając w pierwszej rundzie eliminacji. Dopiero w 2005 dostając się do drabinki głównego turnieju Australian Open. Pierwszy zwycięski mecz jako zawodowa tenisistka z Maret Ani w pierwszej rundzie w turnieju ITF w Tallinnie. Doszła do finału w Hyderabad co pozwoliło jej zadomowić się w czołowej 100 rankingu. Finałem w Hyderabad została pierwszą Ukrainką, która zagrała w finale zawodowej imprezy tenisowej. Był to jeden z jej najlepszych występów w karierze, po drodze pokonała Annę-Lenę Grōnefeld.

Pierwszy sukces na arenie międzynarodowej odniosła w 2004 roku w Bogocie. Wygrała swój pierwszy zawodowy mecz w głównej drabince. Na turnieju ITF w Bari zwyciężyła, pokonując w finale swoją siostrę, Katerinę. W finale w Hobarcie w 2005 roku przegrała w trzysetowym meczu z Sanią Mirzą. Na Wimbledonie pokonała [20] Tatianę Golovin.

Największy w dotychczasowej karierze sukces odniosła w 2006 roku w Luksemburgu. Niespodziewanie to ona okazała się najlepszą zawodniczką tego turnieju. W drodze po główną premię pokonała Mary Pierce, Kvetę Peschke i w finale Francescę Schiavone (była nierozstawiona). Wycofała się z turnieju w Taszkencie z powodu kontuzji.

Alona rozpoczęła rok 2007 w Hobarcie, przegrywając w drugiej rundzie z Alicią Molik. Była wówczas trzydziestą drugą zawodniczką świata. W Melbourne przegrała w czwartej rundzie z Kim Clijsters. Później znów poniosła sromotną porażkę w Ad-Dausze, pokonana już na początku turnieju przez Marię Elenę Camerin. W Amelia Island, zanim została pokonana przez Jelenę Janković, wygrała z Jarosławą Szwedową i Giselą Dulko. Stała się sensacją turnieju J&S Cup, w którym doszła do finału singla (uległa Justine Henin) i półfinału debla w parze z siostrą Kateriną.